بررسی اثر عصاره آبی و الکلی گیاه تشنه داری (scrophularia striata boiss.) روی باکتری های استافیلوکوک اورئوس و سودوموناس آئروژینوزا در محیط آزمایشگاهی

باکتری‎های استافیلوکوک اورئوس و سودوموناس آئروژینوزا از مهم‎ترین عوامل ایجاد کننده عفونت‎های بیمارستانی به شمار می‎آیند. صدها گیاه در سراسر جهان در درمان سنتی عفونت‎های باکتری استفاده می‎شوند. استفاده از گیاهان دارویی به عنوان یک راه جایگزین جهت درمان عفونت‎های بیمارستانی مطرح است. این تحقیق به منظور بررسی اثر عصاره آبی و الکلی گیاه تشنه‎داری(scrophularia striata boiss.) روی باکتری‎های استافیلوکوک اورئوس و سودوموناس آئروژینوزا در محیط آزمایشگاهی انجام گرفت. در این آزمایش برای رشد سریع باکتری‎های ذکرشده، از محیط  tryptic soy brothو برای تعیین حساسیت آنتی‎بیوتیکی باکتری‎ها به عصاره گیاه، از محیط مولر هینتون آگار و برای تعیین کمترین غلظت بازدارنده (mic) و کمترین غلظت کشنده موثر (mbc) از عصاره آبی استفاده گردید. نتایج، بیانگر اثر مهاری عصاره آبی و الکلی گیاه تشنه‎داری بر باکتری‎های فوق بود. عصاره جوشانده آبی (30دقیقه) توام ریشه و ساقه، دارای بیشترین قطر هاله عدم رشد بر روی باکتری‎های استافیلوکوک اورئوس و سودوموناس آئروژینوزا (به ترتیب 14 و 24 میلی‎متر) بود. از بین عصاره‎های الکلی به کار رفته، عصاره متانولی و اتانلی در غلظت 80 میکرولیتر، دارای اثر مهاری بر باکتری‎های مذکور بود، ولی عصاره کلروفرمی هیچ اثری نداشت. در این غلظت، قطر هاله عدم رشد عصاره اتانولی و متانولی در استافیلوکوک اورئوس به ترتیب 10 و 12 میلی متر و در سودوموناس آئروژینوزا در هر دو عصاره، 12 میلی‎متر بود. نتایج حاصل از تعیین mic وmbc در مورد استافیلوکوک اورئوس به ترتیب 5و 10 میکروگرم بر میلی‎لیتر و برای سودوموناس آئروژینوزا میانگین mic و mbc 15 و 20 میکروگرم بر میلی‎لیتر بود. مقایسه اثر مهاری عصاره این گیاه با آنتی‎بیوتیک‎های رایج، بیانگر تاثیر بسیار بالای عصاره آبی گیاه تشنه‎داری در غلظت‎های پایین‎تر بر روی عفونت‎های باکتریال نسبت به آنتی‎بیوتیک‎های رایج بوده که می‎تواند راه‎گشای مسیر جدیدی برای درمان سوختگی‎های عفونی باشد.